Woensdag - 1 juli 2015

Loopt die wekker nu niet heel vroeg af?  Ah ja, het is geen school meer hé. Vandaag staat er een uitstapje op het programma, en daarvoor moeten we vroeg uit de veren: 2u45 om precies te zijn. Om half 4 zitten we dan ‘eindelijk’ in de auto… Kids op automatische piloot, ogen nog half gesloten… GPS geïnstalleerd… spiegels gecontroleerd… wing-check… Alles in orde. We kunnen vertrekken. De kids installeren zich achteraan en … slapen gewoon verder.

Eerste stop, zoals gewoonlijk in Luxemburg om te tanken.  Een witte Range Rover steekt gewoon de rij voorbij en installeert zich aan een pomp.  Dat vind ik nu eens oneerlijk, zie. Belgische nummerplaat uit Zaventem… Hmm…
Ikke:               Meneer, er zijn hier nog mensen die wachten om te kunnen tanken!
Meneer:          Iek ferstaa oe niet, Mijneer.
Ikke:               O, jawel hoor. Mijnheer verstaat heel goed wat ik bedoel. Meneer komt uit
                       Zaventem, en dat lig in Vlaanderen nietwaar?
Meneer:          Iek fersta oe echt niet, Mijneer.
Ikke:               Je peux aussi le dire en français, monsieur. Mais je suis sûr que vous
                       me comprenez très bien, monsieur.
Meneer:          Euh… (en tankt gewoon door, alsof ik niet meer besta).

De rest van de reis verloopt zonder discussies met egoïstische mensen. Er valt niet veel verkeer te bekennen op de weg. De cruise control doet goed zijn werk en er moet niet veel afgeremd worden. Zalig.   Enkel in Lyon, net voor de tunnel wordt het druk en is het een tiental minuten aanschuiven.  Niet de moeite om over te spreken.
Het valt ons wel op dat het ramadan is.  Weinig Noord-Afrikaanse mensen in busjes met gordijntjes op de baan.  Een enkeling waagt het toch om bij daglicht het verkeer te trotseren.  Geen busje… maar waar blijf je dan met al je bagage?  Stapelen op het dak, zeker?

Omstreeks half 4 rijden we dan de parking van Aloha op.  We merken het verschil: voor en na de orkaan.  De receptie is nu een container, maar wel heel mooi beschilderd en afgewerkt.  De bazin komt ons tegemoet gelopen, wanneer ze ons aan de balie ziet verschijnen, en wenst ons voor de 9^de keer welkom. 
Het ritueel dat daarop volgt, is ieder jaar hetzelfde. Bagage uitladen, binnen smijten, zwembroeken aan… naar het zwembad.  Ook daar is het één en ander veranderd, vermits er een hele verdieping met fitnesstoestellen deze winter in het zwembad is beland. Bomma gaat gelukkig zijn, want de ondergrond naast het zwembad is veranderd en veel minder pijnlijk voor de voeten. Er zijn ook wat aanplantingen en muurtekeningen verdwenen, wat het allemaal iets minder exotisch maakt.  Maar dat zal allemaal wel weer goed komen zeker.  Soms hebben de dingen wat tijd nodig (en andere dingen... ook :-) ).
Speciaal voor de nieuwkomers op deze blog... Ons huisje.

Na het zwemmen is de eerste baguette een feit. Vers en knapperig, nog een beetje warm… Anse heeft het voorrecht gehad om de eerste van het seizoen te mogen bestellen: “Une baguette svp”.  

Ze smaakt, zoals ieder jaar, naar meer.  Het ontbijt van morgenvroeg gaat weer een topper worden.

Lies en Anse steppen nog even naar de speeltuin… maar daar geraken ze niet. Ze lopen (of beter ‘steppen’) Tom, Sandy, Nas en Letje tegen het lijf.  Ook zij zijn deze namiddag aangekomen en hebben er zowaar al boodschappen opzitten. Dat houden wij nu eens in petto voor morgen voormiddag.   Ann is daarna ook niet meer in te tomen… Ze moet en ze zal naar het pleintje gaan voor de eerste cocktail van de vakantie. Het wordt uiteindelijk een sangria, terwijl ik ga voor de immer lekkere Caiperinha (of hoe schrijf je zoiets).  Na enkele slokken wordt het al duidelijk dat het bij eentje zal blijven. We moeten immers nog terug ‘thuis’ geraken, en met een beetje vermoeidheid in de benen, voelen we allebei ‘den alkool’ al snel werken. 

De rest van de dag (voor het weinige dat er nog rest van deze dag) zal eenvoudig zijn. Nog even snel de blog afwerken, kids in bed, ouders…  ook in bed.  Slaapwel allemaal, en tot morgen.