Vrijdag - 24 juli 2015

Wat valt er hier nog te melden...  Wist je dat...

... het vertrekuur werd gerespecteerd (op 5 minuten na).  Om 3u35 rijden we de grote markt van Noailles af.  Na eerst nog een bericht te hebben gestuurd naar ons Anneke in Munsterblizen, die noest aan de nachtarbeid is.

... het dit jaar druk dreigt te worden op de baan.  Normaal duurt het gemakkelijk een half uur, eer we een tegenligger tegenkomen. Nu was dat al na 10 minuten. Dat belooft....

... het uiteindelijk nog wel zou meevallen. Het blijkt steeds drukker aan de andere kant van de vangrail. Aan onze kant... bijna geen verkeer.  Ook Parijs valt op zich wel mee. De périférique is druk, maar we kunnen blijven rijden.

... het uiteindelijk Antwerpen zal zijn, waar het het drukste is. 8 kilometer voor de Kennedytunnel staan we stil en is het aanschuiven tot de ring van Antwerpen.

... om half 3 thuis zijn gekomen.

... de kinderen uiteindelijk moeilijk afscheid kunnen nemen, maar aan de andere kant ook weer graag thuis zijn. Het weerzien met vokke, nonkel Stan, Josee... is steeds hartelijk.

... we volgend jaar hier weer terug zullen zijn, met nieuws van Anse en Lies op reis 2016.  Tot dan.

Donderdag - 23 juli 2015

Zoals gisteren gemeld, zijn we 's avonds naar Albi getrokken.  De regen is tijdens de namiddag verdwenen, de temperatuur is aangenaam. We kunnen gezellig op een terrasje eten... "Terrine de canard", met alles van de eend: een toast met foie gras, gerookte eendeborst, salade de gésiers, en een lekker stuk magret de canard. Het bord is zo groot dat we besluiten om het te delen met de kinderen. Of hebben die liever een hamburger of kippennuggets...?  Natuurlijk niet !

Lies en Anse nemen hun bikini mee, en kunnen na 't eten een beetje spelen tussen / op / in / onder ... de fonteinen van Albi.

Kathedraal van Albi

Maar nu naar vandaag... Het is echt onze laatste dag!  Waaat! De tijd vliegt toch... Of heb ik dat al gezegd.  Dan moeten we er toch nog van profiteren.  We eten vanmiddag een uitgebreide maaltijd, zodat we vanavond op tijd in de tram kunnen kruipen. Vertrekuur is voorzien rond 3u30 vannacht. 

De kinderen profiteren nog een laatste keer deftig van "la piscine" en spelen nog een spelletje Canasta, terwijl mama en ik alles inpakken en de auto inladen.  Mijn laadkunsten zijn ondertussen wereldberoemd in de familie, en dus 'mag' ik, van Bomma, ook hun auto inladen. Wel gevaarlijk... maar ze belooft om zich niet te moeien...

deze keer...

 We zullen zien of haar dat ook lukt.

In laatste instantie heeft Michel nog een salade (eigenlijk een scheut van een bananenboom) meegegeven aan bompa om mee te nemen.  Bomma is heel blij, want hoe kan dat nog bij in de auto?

Traditioneel wordt er die laatste dag een blik foie gras opengetrokken.  Niet zomaar foie gras, maar zelf gemaakte, door Maithé.  En dat is altijd nog een stuk lekkerder dan wanneer je hem in de supermarkt of op de markt koopt. Anse fop je niet, hoor. Ze herkent de kunsten van Maithé uit duizend andere blikken. Er is er maar één die zo lekker is... 

 

's Avonds wordt er niet meer gekookt.  Alles is ingepakt, ingeladen (ook de auto van bomma en bompa).  We trekken naar de pizzeria van Cordes voor een gezellig laatste avondmaal. Zonder voeten te wassen kunnen we aan tafel.  Een geluk dat we gereserveerd hebben, want het terras loopt helemaal vol.   Da's niet moeilijk, want de pizza zijn dan ook heel lekker. Hoewel we goed gegeten hebben, kan er toch ook nog een dessertje af.  Het is maar één keer per jaar de laatste dag in Noailles, hé. Vanaf de volgende dagen letten we wel weer even op de lijn.

Na de pizza's ligt ook het afscheid zwaar op de maag.  Zoals de traditie het wil, is Lies de eerste die het niet droog houdt. Tranen werken aanstekelijk en al snel barst ook Anse in tranen uit, op de voet gevolgd door mama en bomma. Het lijkt wel een achtervolging in de Tour de France.

Zulke tranen bij de kinderen hebben altijd een voordeel... Dan volgt steeds de uitnodiging voor volgend jaar. Jippieeee, we mogen nog eens terug komen. Anse en Lies krijgen ook nog een traditioneel afscheidscadeautje... ieder een blik van die lekkere foie gras van Maithé.  En daarmee springen ze een gat in de lucht. 

Ook de rest van Noailles komt afscheid nemen (toch diegenen die thuis zijn), en dan gaan we ons bedje in, want om 3 uur gaat de wekker...  Slaapwel en tot volgend jaar Noailles !!!

Woensdag - 22 juli 2015

Zoals gisteren voorspeld door Meteo Michel… Het regent vandaag.  In de ochtend maar een paar druppels.  Ideaal voor B&B om wijn bij te gaan halen.  Wij vier trekken naar Cordes-sur-ciel.  Normaal prijkt het dorp tegen een helderblauwe hemel, vandaag is het eerder een grijsgrauwe achtergrond. We nemen het treintje naar boven. Niet uit gemakzucht, natuurlijk, maar omdat de kinderen dat zo leuk vinden. Het treintje stopt boven… terugkomen naar beneden moeten we te voet.  Toch komen we onderweg nog dappere mensen tegen die de weg naar boven ook te voet afleggen.  Of weten zij misschien niet dat er hier een treintje rijdt? In iedere geval, dolle pret en door de smalle straatjes van “le village préféré des français” dalen we terug onder het wolkendek. Nog een paar boodschappen doen voor de terugreis en dan kunnen we gaan eten.

Toffe winkeltjes in Cordes

Ah ja, de terugreis, … Nog niks over gezegd zeker?  Die staat sinds gisteren vastgepind op vrijdag.  In de loop van die dag arriveert de neef van Michel met vrouw en drie kinderen.  Ook zij zullen hier moeten logeren… Het wordt dan praktisch heel moeilijk om nog tot zondag te moeten blijven. Bomma en bompa moeten dan verhuizen naar het huis van Michel en Maithé. Wij blijven in “la petite maison”, maar dan samen met het andere gezin, en dan komt daar natuurlijk ook nog eens de bagage bij van 5 mensen. Dat wordt echt moeilijk. Bovendien is het dan helemaal gedaan met de rust hier. Wij vertrekken in de loop van de nacht, en bomma en bompa zullen in de ochtend afscheid nemen van het rustieke Noailles.

Maar kom, we wijken af… we zijn immers nog maar woensdag.  En het regent nog altijd. ’s Middags zijn we net op tijd terug van Cordes, want de regen valt met bakken uit de lucht. Dat maakt ook dat het hier wat afkoelt tot een temperatuur die iedere gezonde Belg als ‘normaal’ zou bestempelen. Toch maar goed voor één dag hoor. Morgen willen we gerust nog een beetje zweten en zwemmen om de vakantie met een goed einde te kunnen afsluiten.

Na de dagelijkse siësta, wordt er  Canasta gespeeld. Wat doe je anders als het regent? De tijd verdrijven tot het tijd is om … alweer te gaan eten.  Michel heeft gereserveerd in Albi. Op een terras vlakbij de fonteinen van de stad, in de schaduw van de kathedraal.  Al is er van schaduw vandaag weinig sprake, met het dikke wolkendek aan de hemel. Laten we maar hopen dat het bekende spreekwoord over de regen en de zonneschijn morgen effectief zal uitkomen.

Dinsdag - 21 juli 2015

Uiteraard is dit de dag waar we met z’n allen naar uit gekeken hebben… de nationale feestdag.  Ook bij Michel gaat deze niet ongezien voorbij. Het is de dag waarop men Bompa te water laat. Eén van de weinige dagen waarop hij gaat ‘zwemmen’.  Let op… dat wil zeggen: zwemmen zonder haren, ogen, oren, neus en mond nat te maken.

"Zonder nat worden" - dan toch gerekend zonder Michel.

’s Ochtends kregen we een berichtje uit Munster, dat onze Limburgse vrienden voor vandaag nog boodschappen moesten doen. Niet zo makkelijk op een feestdag.  Hier uiteraard geen probleem, al moet je voor een supermarkt van formaat wel een half uurtje rijden.  En dus trekken 3 Belgen (bompa, mama en ikzelf) in de voormiddag naar Gaillac.  Maar voor dat half uurtje rijden, krijg je dan wel waar voor je geld. Dat is dan niet zomaar een grote supermarkt, maar een mega-super-grote supermarkt. Al wat lekker is brengen we mee: scampi, zalm, groenten en fruit, canard, en natuurlijk… niet te vergeten… vers brood. Want dat is hier goud waard.

Zoals steeds brengen we de namiddag (na de siësta) door aan en in het zwembad.  Michel en bompa testen de kids of ze de voorbije dagen goed hebben opgelet bij de Canasta. Ze besluiten een spelletje te spelen met hen. Tot groot jolijt uiteraard van Anse en Lies die nu een ‘volwassen’ kaartspel mogen spelen (zij het dan met de hulp van de papa, want het blijkt toch nog moeilijker dan verwacht).

Voor de gelegenheid wordt er een fles champagne gekraakt uit de wijnkelder van Michel: een C.Pascal-Poudrais van 1988.

Vandaag trakteren Ann en ikzelf op een etentje: voorgerecht van pasta scampi, en daarna zalm in papillot met groentjes en aardappelen met lookboter. Als dessert (en uiteraard, na de verplichte kaas) een tarte-tatin.

Als afsluiter spelen we op het plein nog een partijtje jeu-des-boules, met z’n allen. Al verlaten Ann en ikzelf vroegtijdig het strijdtoneel.  In het verre Munsterblizen is An klaar met de noeste arbeid en kan ze het niet langer meer uithouden… Er moet geskyped worden… We verdwijnen dus even uit de petanque-arena om onze goeie vrienden in het Limbuuuurgs te wooooooord te staaaaan. 

Voor het slapen gaan… en omdat het zoooo warm is… bain minuit. Hopsakee, met z’n allen in het zwembad, onder de sterrenhemel.  En het is dan dat Michel de wijze woorden spreekt… “La lune est dans l'eau, demain il va pleuvoir”.

De winnaars...

Merk wel even op... onder de winnaars... met camouflagebroek... en mijn vervanger wegens Skype... Bruno Albouze.  Wie?  Bruno Albouze... zoekt u even op YouTube.  Bruno Albouze is de Jeroen Meus van de Verenigde Staten: kok en TV-persoonlijkheid, alleen met een totaal andere stijl dan onze Jeroen in Dagelijkse Kost.

Maandag - 20 juli 2015

Alweer een mooie, warme dag.  We denken vandaag even aan Bart, die terug aan de arbeid moet en houden een minuut stilte.  Het doet er mij aan denken dat ik nu al enkele dagen geen pijn meer heb aan mijn linkerenkel… Ah ja, het is ondertussen ook al weer even geleden sinds iemand er nog eens een trap tegen verkocht heeft. Nee, alle gekheid op een stokje, sinds ik enkele dagen terug ontstekingsremmers ben beginnen innemen, gaat het alweer veel beter.  Ooit komt het wel in orde.

Tijdens de middag brengen we ons jaarlijks bezoek aan “Chez Babar”.  Het restaurant, net buiten Cordes-sur-Ciel, dat slechts op weekdagen geopend is tussen 12 en 13 uur.  Zoals vorig jaar reeds beschreven in een “blog-met-gelijkaardige-naam-maar-dan-eindigend-op-2014” heb je hier niet te kiezen en eet je wat de pot schaft. Dat kan meevallen, maar als je pech hebt, en men serveert die dag net een lekker konijn, en je heet dan nog eens An, en je komt uit Munsterbilzen… Dan heb je dus pech.

Wat wordt er ons voorgeschoteld?  Allereerst een soep… gemaakt van groenten… maar welke groenten… geen idee.  Best wel een lekker soepje, en een lekker warm soepje gaat er met deze temperaturen altijd wel in, nietwaar? Het voorgerecht is een rillette van makreel met tomaten en een zwarte tapenade die veel weg heeft van kaviaar.  Doch, aan de prijs van de menu te zien zal het geen kaviaar zijn, maar eerder iets van zwarte olijven. De hoofdschotel is steak met puree maison. Dan komt er een verplicht kaasmomentje om dan te besluiten met vers gebakken cake met stukje fruit in. Dat alles voor de prijs van € 12,50… geen geld.

Van eten wordt je moe en dus volgt er de siësta, al even verplicht als de kaas in een menu. Nog wat zwemplezier in de namiddag. Bomma en bompa moeten met Michel en Maithé naar een aperitief, hier bij iemand in Noailles.  Wij blijven met de kids aan het zwembad. Dat hebben ze dan voor zich alleen, en daarnaast amuseren ze zich nog rot door gewoon rustig in het gras een rummikub te spelen en in de ligzetels ’s avonds een film te kijken met een warme slagroom… euh, chocomelk.