Na vorige week mijn enkel te hebben bewerkt, acht hij de tijd rijp om mij uit te dagen voor een matchke tennis. Jammer genoeg is het terrein om 9 en om 10 uur al bezet. Och, maakt niet uit, dan spelen we van 14 tot 15 uur... midden op de dag en de warmste moment van allemaal. Het competitiebeest blijft er bij Bart toch inzitten. Hoewel we aanvankelijk maar wat ballekes gingen kloppen, volgt al snel de vraag om toch maar een setje te spelen... Geen probleem, de fysiek kan bij mij niet stuk, alleen de enkel... Na een droge 6-1 besluit hij het over een andere boeg te gooien. De linkerenkel wordt nu het doelwit en uit alle mogelijk standjes probeert hij de stopballetjes over het net te leggen. Maar ook die halen niks uit. Bij 2-1 achterstand in de tweede set is hij toch blij dat het 15 uur is geworden. Hij gaat er prompt een half uur van op bed liggen.
Wij trekken naar 't strand. Voor de laatste maal worden de schupjes bovengehaald en gaat de "surfplank" ter zee. Tijdens mijn sportieve uitlatingen op het tennisveld heeft de mama al het een en ander ingepakt. Vanavond wordt er niet meer gekookt. Het zal een hapje eten worden in het clubrestaurant. En dan is er nog de allerlaatste minidisco en de allerlaatste cocktail... Dat was het weer voor Sérignan dit jaar. Morgen verwachten we het "controlebezoek" om 9u10. Dan nog snel een picknickje en vertrek naar Noailles.
Bart, na een uurtje tennissen... Waar is die grote fysiek naartoe?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten