Donderdag - 23 juli 2015

Zoals gisteren gemeld, zijn we 's avonds naar Albi getrokken.  De regen is tijdens de namiddag verdwenen, de temperatuur is aangenaam. We kunnen gezellig op een terrasje eten... "Terrine de canard", met alles van de eend: een toast met foie gras, gerookte eendeborst, salade de gésiers, en een lekker stuk magret de canard. Het bord is zo groot dat we besluiten om het te delen met de kinderen. Of hebben die liever een hamburger of kippennuggets...?  Natuurlijk niet !

Lies en Anse nemen hun bikini mee, en kunnen na 't eten een beetje spelen tussen / op / in / onder ... de fonteinen van Albi.

Kathedraal van Albi

Maar nu naar vandaag... Het is echt onze laatste dag!  Waaat! De tijd vliegt toch... Of heb ik dat al gezegd.  Dan moeten we er toch nog van profiteren.  We eten vanmiddag een uitgebreide maaltijd, zodat we vanavond op tijd in de tram kunnen kruipen. Vertrekuur is voorzien rond 3u30 vannacht. 

De kinderen profiteren nog een laatste keer deftig van "la piscine" en spelen nog een spelletje Canasta, terwijl mama en ik alles inpakken en de auto inladen.  Mijn laadkunsten zijn ondertussen wereldberoemd in de familie, en dus 'mag' ik, van Bomma, ook hun auto inladen. Wel gevaarlijk... maar ze belooft om zich niet te moeien...

deze keer...

 We zullen zien of haar dat ook lukt.

In laatste instantie heeft Michel nog een salade (eigenlijk een scheut van een bananenboom) meegegeven aan bompa om mee te nemen.  Bomma is heel blij, want hoe kan dat nog bij in de auto?

Traditioneel wordt er die laatste dag een blik foie gras opengetrokken.  Niet zomaar foie gras, maar zelf gemaakte, door Maithé.  En dat is altijd nog een stuk lekkerder dan wanneer je hem in de supermarkt of op de markt koopt. Anse fop je niet, hoor. Ze herkent de kunsten van Maithé uit duizend andere blikken. Er is er maar één die zo lekker is... 

 

's Avonds wordt er niet meer gekookt.  Alles is ingepakt, ingeladen (ook de auto van bomma en bompa).  We trekken naar de pizzeria van Cordes voor een gezellig laatste avondmaal. Zonder voeten te wassen kunnen we aan tafel.  Een geluk dat we gereserveerd hebben, want het terras loopt helemaal vol.   Da's niet moeilijk, want de pizza zijn dan ook heel lekker. Hoewel we goed gegeten hebben, kan er toch ook nog een dessertje af.  Het is maar één keer per jaar de laatste dag in Noailles, hé. Vanaf de volgende dagen letten we wel weer even op de lijn.

Na de pizza's ligt ook het afscheid zwaar op de maag.  Zoals de traditie het wil, is Lies de eerste die het niet droog houdt. Tranen werken aanstekelijk en al snel barst ook Anse in tranen uit, op de voet gevolgd door mama en bomma. Het lijkt wel een achtervolging in de Tour de France.

Zulke tranen bij de kinderen hebben altijd een voordeel... Dan volgt steeds de uitnodiging voor volgend jaar. Jippieeee, we mogen nog eens terug komen. Anse en Lies krijgen ook nog een traditioneel afscheidscadeautje... ieder een blik van die lekkere foie gras van Maithé.  En daarmee springen ze een gat in de lucht. 

Ook de rest van Noailles komt afscheid nemen (toch diegenen die thuis zijn), en dan gaan we ons bedje in, want om 3 uur gaat de wekker...  Slaapwel en tot volgend jaar Noailles !!!