Vrijdag - 3 juli 2015

Terwijl Bart zijn laatste dag moet werken, beginnen wij hier aan dag 3.  En weer willen de Franse weergoden ons hier weg. De hemel was vanochtend helemaal bewolkt. Het was wel warm, maar niet zonnig… Dat meent ge niet hé.  Jawel, helemaal dicht. We genieten wel van onze eerste voormiddag aan het zwembad.  Anse kan mama er zelfs van overtuigen dat ze mee van de glijbanen moet. Allee mama, één keer. Uiteindelijk glijden we 5 keer naar beneden, en wanneer we die laatste afdaling ondergaan, komt de zon alweer door het wolkendek piepen en beginnen alle wolken als sneeuw voor de zon te verdwijnen.

“Une baguette s’il vous plaît” orakelt Anse bij de bakker. En ze krijgt prompt een vers gebakken, nog warm stokbrood in haar handen: vers, warm en knapperig… Dat gaat weer smaken. 
Wat er verder nog te melden valt… ah ja, noteer… de papa, die je normaal met geen stokken kan doen slapen wanneer het buiten licht is, doet een middagdutje. Uiteindelijk volgen 2 van de 3  andere gezinsleden zijn voorbeeld.  Alleen Lies valt niet neer te knuppelen en kijkt een film op de iPad.

Na het dutje trekken we weer richting strand, en zowaar… de golven zijn nog hoger dan gisteren.  De oranje vlag wappert weer aan de masten en de redders zijn in hoogste staat van paraatheid. Er wordt duchtig gepatrouilleerd: met de jeep over het strand, te voet langs de waterlijn en met de jetski in de zee. Hier en daar wordt een waaghals, die te ver in zee dobbert, terug gefloten of met de jetski terug op het strand gebracht. Er staat heel veel stroming en dus mogen de kids niet zonder volwassenen in zee.  We genieten verder van een rustige namiddag, nu het nog kan… Morgen moet er immers gevolleybald, gevoetbald, gebeachbald, … worden.  Dan komt de grote B.W. het strand onveilig maken J.

’s Avonds genieten we van onze eerste barbecue.  We hebben in de carrefour een leuk model gevonden.  De eerste ‘kwak’ wordt verorberd.  Nog een skypeke met bomma, bompa en nonkel Stan (die in ons thuisland zowaar wegsmelten), een potje rummikub, en dan kunnen de kids op tijd naar bed.  Dan heeft papa ook een beetje tijd om de blog bij te werken (nu dus!). En ook vandaag zal het niet laat worden. Blijkbaar is een heel jaar werken vermoeiender dan we wel denken (alhoewel… hebben wij een heel jaar gewerkt?).